ای نگاهت امتدادِ سورۀ یاسین شده
با حضورت ماه بهمن، صبح فروردین شده
غریبه! آی جانم را ندیدی؟
مه هفت آسمانم را ندیدی؟
لطفی که کرده است خجل بارها مرا
برده‌ست تا دیار گرفتارها مرا
این چه خروشی‌ست؟ این چه معمّاست؟
در صدف دل، محشر عظماست
اذانی تازه کرده در سرم حسّ ترنم را
ندای ربّنا را، اشک در حال تبسم را
