وانهاده‌ست به میدان بدنش را این بار
همره خویش نبرده‌ست تنش را این بار
شب، شبِ اشک و تماشاست اگر بگذارند
لحظه‌ها با تو چه زیباست اگر بگذارند
باران ندارد ابرهای آسمانش
باران نه اما چشم‌های مهربانش...
از غم دوست در این میکده فریاد کشم
دادرس نیست که در هجر رخش داد کشم
