ای بحر! ببین خشکی آن لب‌ها را
ای آب! در آتش منشان سقا را
پیشانی‌ات
از میان دیوار می‌درخشد
آن‌که با مرگِ خود احیای فضیلت می‌خواست
زندگی را همه در سایۀ عزّت می‌خواست
به گونۀ ماه
نامت زبانزد آسمان‌ها بود
مرا مباد که با فخر همنشین باشم
غریب‌وار بمیرم، اگر چنین باشم
صدای کیست چنین دلپذیر می‌آید؟
کدام چشمه به این گرمسیر می‌آید؟
