او خسته‌ترین پرنده‌ها را
در گرمی ظهر سایه می‌داد
از زمین تا آسمان آه است می‌دانی چرا؟
یک قیامت گریه در راه است می‌دانی چرا؟
و کاش مرد غزل‌خوان شهر برگردد
به زیر بارش باران شهر برگردد
تشنه‌ام این رمضان تشنه‌تر از هر رمضانی
شب قدر آمده تا قدر دل خویش بدانی
شب را خدا ز شرم نگاه تو آفرید
خورشید را ز شعلۀ آه تو آفرید
زین روزگار، خون‌جگرم، سخت خون‌جگر
من شِکوه دارم از همه، وز خویش، بیش‌تر
با داغ مادرش غم دختر شروع شد
او هرچه درد دید، از آن «در» شروع شد
