هان این نفس شمرده را قطع کنید
آری سر دل‌سپرده را قطع کنید
تشنگان را سحاب پیدا شد
رحمت بی‌حساب پیدا شد
در سکوتی لبالب از فریاد گوشه چشمی به آسمان دارد
یک بغل بغض و تاول و ترکش، یک بغل بغض بی‌کران دارد
مدینه حسینت کجا می‌رود؟
اگر می‌رود، شب چرا می‌رود؟
تفسیر او به دست قلم نامیسّر است
در شأن او غزل ننویسیم بهتر است
اگر خدا به زمین مدینه جان می‌داد
و یا به آن در و دیوارها دهان می‌داد
