انبوه تاول بر تنت سر باز کرده
این هم نشان دیگری از سرفرازی‌ست
دوباره لرزش دست تو بیشتر شده است
تمام روز تو در این اتاق سر شده است
همیشه خاک پای همسفرهاست
سرش بر شانۀ خونین‌جگرهاست
افتاده بود در دل صحرا برادرش
مانند کوه، یکه و تنها، برادرش
مرا بنویس باران، تا ببارم
یکی از داغداران... تا ببارم
نه پاره پاره پاره پیکرت را
نه حتّی مشتی از خاکسترت را
