تشنگان را سحاب پیدا شد
رحمت بی‌حساب پیدا شد
تو کیستی که ز دستت بهار می‌ریزد
بهار در قدمت برگ و بار می‌ریزد
آدم در این کرانه دلش جای دیگری‌ست
این خاک، کربلای معلای دیگری‌ست
مدینه حسینت کجا می‌رود؟
اگر می‌رود، شب چرا می‌رود؟
کنج اتاقم از تب و تاب دعا پر است
دستانم از «کذالک» از «ربنا» پر است
