تشنگان را سحاب پیدا شد
رحمت بی‌حساب پیدا شد
مرا از حلقۀ غم‌ها رها کن
مرا از بند ماتم‌ها رها کن
مدینه حسینت کجا می‌رود؟
اگر می‌رود، شب چرا می‌رود؟
همیشه خاک پای همسفرهاست
سرش بر شانۀ خونین‌جگرهاست
تو همچون غنچه‌های چیده بودی
که در پرپر شدن خندیده بودی
مرا بنویس باران، تا ببارم
یکی از داغداران... تا ببارم
نه پاره پاره پاره پیکرت را
نه حتّی مشتی از خاکسترت را
