غریبِ در وطن، می‌سوخت آن شب
درون خویشتن، می‌سوخت آن شب
یک بار رسید و بار دیگر نرسید
پرواز چنین به بام باور نرسید
اگرچه باغِ پر از لالۀ تو پرپر شد
زمین برای همیشه، شهیدپرور شد
گفته بودی که به دنیا ندهم خاک وطن را
برده‌ام تا بسپارم به دم تیر بدن را
ای آن‌که غمت وقف دلِ یاران شد
بر سینه نشست و از وفاداران شد
