آن روز با لبخند تا خورشید رفتی
امروز با لبخند برگشتی برادر
او آفتاب روشن و صادق بود
گِردش پر از ستارۀ عاشق بود
وانهاده‌ست به میدان بدنش را این بار
همره خویش نبرده‌ست تنش را این بار
گفتم سر آن شانه گذارم سر خود را
پنهان کنم از چشم تو چشم تر خود را
پرنده کوچ نکرده‌ست زیر باران است
اگرچه سنگ ببارد وگرچه طوفان است
تا به کی از سخن عشق گریزان باشم؟
از تو ننویسم و هربار پشیمان باشم؟
