ای کاش فراغتی فراهم می‌شد
از وسعت دردهای تو کم می‌شد
در وسعت شب سپیده‌ای آه کشید
خورشید به خون تپیده‌ای آه کشید
مشتاق و دل‌سپرده و ناآرام
زین کرد سوی حادثه مَرکب را
صبحی گره از زمانه وا خواهد شد
راز شب تار، برملا خواهد شد
تو همچون غنچه‌های چیده بودی
که در پرپر شدن خندیده بودی
