بُرونِ در بنه این‌جا هوای دنیا را
درآ به محفل و برگیر زاد عقبا را
حشمت از سلطان و راحت از فقیر بی‌نواست
چتر از طاووس، لیک اوج سعادت از هُماست
هر که راهی در حریم خلوت اسرار داشت
دل برید از ماسوا، سر در کمندِ یار داشت
مشتاق و دل‌سپرده و ناآرام
زین کرد سوی حادثه مَرکب را
و کاش مرد غزل‌خوان شهر برگردد
به زیر بارش باران شهر برگردد
