ای حرمت قبلۀ مراد قبایل!
وی که بوَد قبله هم به سوی تو مایل
مهمون از راه اومده شهر شده آماده
بازم امشب تو حرم غلغله و فریاده
آه از دمی که در حرم عترت خلیل
برخاست از درای شتر بانگِ الرّحیل
تا از دل ابر تیره بیرون نشوید
چون ماه چراغ راه گردون نشوید
بازآ که غم زمانه از دل برود
خواب از سر روزگار غافل برود
گل بر من و جوانى من گریه مى‌کند
بلبل به هم‌زبانى من گریه مى‌کند
هرچند ز غربتت گزند آمده بود
زخمت به روانِ دردمند آمده بود
