بر شانۀ یارش بگذارد سر را
بردارد اگر او قدمی دیگر را
ای بستۀ تن! تدارک رفتن کن
تاریک نمان، چشم و دلی روشن کن
انگار پی نان و نوایید شما
چون مردم کوفه بی‌وفایید شما
تشنگان را سحاب پیدا شد
رحمت بی‌حساب پیدا شد
حُر باش و ادب به زادۀ زهرا کن
خود را چو زهیر، با حیا احیا کن
مدینه حسینت کجا می‌رود؟
اگر می‌رود، شب چرا می‌رود؟
تو همچون غنچه‌های چیده بودی
که در پرپر شدن خندیده بودی
