میگوید از شکستن سرو تناورش
این شیرزن که مثل پدر، مثل مادرش...
بر شانۀ یارش بگذارد سر را
بردارد اگر او قدمی دیگر را
ای بستۀ تن! تدارک رفتن کن
تاریک نمان، چشم و دلی روشن کن
انگار پی نان و نوایید شما
چون مردم کوفه بیوفایید شما
دل، این دلِ تنگ، زیر این چرخ کبود
یک عمر دهان جز به شکایت نگشود
حُر باش و ادب به زادۀ زهرا کن
خود را چو زهیر، با حیا احیا کن
زنی شبیه خودش عاشق، زنی شبیه خودش مادر
سپرده بر صف آیینه دوباره آینهای دیگر
تا داشتهام فقط تو را داشتهام
با نام تو قد و قامت افراشتهام
گاهی اگر با ماه صحبت کرده باشی
از ما اگر پیشش شکایت کرده باشی