میرود بر لبۀ تیغ قدم بردارد
درد را یکتنه از دوش حرم بردارد
آه از دمی که در حرم عترت خلیل
برخاست از درای شتر بانگِ الرّحیل
آرامشی به وسعت صحراست مادرم
اصلاً گمان کنم خودِ دریاست مادرم
رُخش چه صبح ملیحی، لبش چه آب حیاتی
علی اکبر لیلاست بَه چه شاخه نباتی
