بهارا! حال زارم را بگویم؟
دل بی برگ و بارم را بگویم؟
ای دل‌نگران که چشم‌هایت بر در...
شرمنده که امروز به یادت کمتر...
تو همچون غنچه‌های چیده بودی
که در پرپر شدن خندیده بودی
با دشمن خویشیم شب و روز به جنگ
او با دم تیغ آمده، ما با دل تنگ
برخیز که راه رفته را برگردیم
با عشق به آغوش خدا برگردیم
