سجادۀ سبز من چمنزاران است
اشکم به زلالی همین باران است
گر بر سر نفس خود امیری، مردی
ور بر دگری نکته نگیری، مردی
دل گفت مرا علم لَدُنّی هوس است
تعلیمم کن اگر تو را دسترس است
آورده است بوی تو را کاروان به شام
پیچیده عطر واعطشای تو در مشام
تو همچون غنچه‌های چیده بودی
که در پرپر شدن خندیده بودی
