تا با حرم سبز تو خو می‌گیرم
در محضر چشمت آبرو می‌گیرم
من كیستم؟ کبوتر بی‌آشیانه‌ات
محتاج دست‌های تو و آب و دانه‌ات
گفت رنجور دلش از اثر فاصله‌هاست
آن که دلتنگ رسیدن به همه یکدله‌هاست
تو همچون غنچه‌های چیده بودی
که در پرپر شدن خندیده بودی
راضی به جدايی از برادر نشده
با چند امان‌نامه کبوتر نشده
