ای کاش که در بند نگاهش باشیم
دل‌سوختۀ آتش آهش باشیم
ای شکوه کهکشان‌ها پیشِ چشمانت حقیر
روح خنجر خورده‌ام را از شب مطلق بگیر
تو آن عاشق‌ترین مردی که در تاریخ می‌گویند
تو آن انسانِ نایابی که با فانوس می‌جویند
ما گرم نماز با دلی آسوده
او خفته به خاکِ جبهه خون‌آلوده
بی خون تو گل، رنگ بهاران نگرفت
این بادیه بوی سبزه‌زاران نگرفت
