هنگام سپیده بود وقتی می‌رفت
از عشق چه دیده بود وقتی می‌رفت؟
آن‌جا که دلتنگی برای شهر بی‌معناست
جایی شبیه آستان گنبد خضراست
ای دل‌نگران که چشم‌هایت بر در...
شرمنده که امروز به یادت کمتر...
با دشمن خویشیم شب و روز به جنگ
او با دم تیغ آمده، ما با دل تنگ
برخیز که راه رفته را برگردیم
با عشق به آغوش خدا برگردیم
