ای کاش فراغتی فراهم می‌شد
از وسعت دردهای تو کم می‌شد
همین که بهتری الحمدلله
جدا از بستری، الحمدلله
در وسعت شب سپیده‌ای آه کشید
خورشید به خون تپیده‌ای آه کشید
پیراهن سپید ستاره سیاه بود
تابوت شب روان و بر آن نعش ماه بود
پشت غزل شکست و قلم شد عصای او
هر جا که رفت، رفت قلم پا به پای او...
صبحی گره از زمانه وا خواهد شد
راز شب تار، برملا خواهد شد
منظومهٔ دهر، نامرتب شده بود
هم روز رسیده بود هم شب شده بود
خانه‌های آن کسانی می‌خورد در، بیشتر
که به سائل می‌دهند از هرچه بهتر بیشتر
