شدهست خیره به جاده دو چشم تار مدینه
به پیشوازی تنهاترین سوار مدینه
ای کاش فراغتی فراهم میشد
از وسعت دردهای تو کم میشد
این اشکهای داغ را ساده نبینید
بَر دادن این باغ را ساده نبینید
در وسعت شب سپیدهای آه کشید
خورشید به خون تپیدهای آه کشید
پیراهن سپید ستاره سیاه بود
تابوت شب روان و بر آن نعش ماه بود
پشت غزل شکست و قلم شد عصای او
هر جا که رفت، رفت قلم پا به پای او...
صبحی گره از زمانه وا خواهد شد
راز شب تار، برملا خواهد شد