میرود بر لبۀ تیغ قدم بردارد
درد را یکتنه از دوش حرم بردارد
و کاش مرد غزلخوان شهر برگردد
به زیر بارش باران شهر برگردد
اذانی تازه کرده در سرم حسّ ترنم را
ندای ربّنا را، اشک در حال تبسم را
رُخش چه صبح ملیحی، لبش چه آب حیاتی
علی اکبر لیلاست بَه چه شاخه نباتی
