سر و پای برهنه می‌برند آن پیر عاشق را
که بر دوشش نهاده پرچم سوگ شقایق را
کویر خشک حجاز است و سرزمین مناست
مقام اشک و مناجات و سوز و شور و دعاست
در مطلع شعر تو نچرخانده زبان را
لطف تو گرفت از من بیچاره امان را
در آتشی از آب و عطش سوخت تنت را
در دشت رها کرد تن بی‌کفنت را
