شده‌ست خیره به جاده دو چشم تار مدینه
به پیشوازی تنهاترین سوار مدینه
این اشک‌های داغ را ساده نبینید
بَر دادن این باغ را ساده نبینید
گفت رنجور دلش از اثر فاصله‌هاست
آن که دلتنگ رسیدن به همه یکدله‌هاست
در آتشی از آب و عطش سوخت تنت را
در دشت رها کرد تن بی‌کفنت را
راضی به جدايی از برادر نشده
با چند امان‌نامه کبوتر نشده
