شب است و دشت، هیاهوی مبهمی دارد
ستاره‌سوخته‌ای، صحبت از غمی دارد
هزار حنجره فریاد در گلویش بود
نگاه مضطرب آسمان به سویش بود
ای ز داغِ تو روان، خون دل از دیدۀ حور!
بی‌تو عالم همه ماتمکده تا نفخۀ صور
این جوان کیست که در قبضۀ او طوفان است؟
آسمان زیر سُم مرکب او حیران است
گوش کن گوش، صدای نفسی می‌آید
مَشک بر دوش، از آن دور، کسی می‌آید
از هالۀ انتظار، خواهد آمد
بر خورشیدی سوار خواهد آمد
این کیست به شوق یک نگاه آمده است
در خلوت شب به بزم آه آمده است
هرچند نفس نمانده تا برگردیم
با این دل منتظر، کجا برگردیم؟
