شب بود و بارگاه تو چون خرمنی ز نور
می‌ریخت در نگاه زمین آبشار طور
این حریم کیست کز جوشِ ملائک روزِ بار
نیست در وی پرتو خورشید را راه گذار...
سلطان ابوالحسن، علی موسی، آن‌که هست
گلْ‌میخِ آستانهٔ او ماه و آفتاب
ذكر پابوس شما از لب باران می‌ریخت
ابر هم زير قدم‌های شما جان می‌ريخت
در گوشه‌ای ز صحن تو قلبم نشسته است
دل، طوقِ الفتی به ضریح تو بسته است
