به بوسه بر قدمت چشم من حسادت داشت
به حیرتم که چرا خاک این سعادت داشت؟
اگرچه «تحتِ کسا» یک حدیث جای تو بود
همیشه قلب رسول خدا کسای تو بود
گهواره نیست کودکی‌ات را فلک؟ که هست
فرمان‌بر تو نیست سما تا سمک؟ که هست
علی که بی گل رویش، جهان قوام نداشت
بدون پرتو او، روشنی دوام نداشت
توان واژه کجا و مدیح گفتن او؟
قلم، قناری گنگی‌ست در سرودن او
