ای غم، تو که هستی؟ از کجا می‌آیی؟
هر دم به هوای دل ما می‌آیی
دل جام بلی ز روی میل از تو گرفت
تأثیر، ستارهٔ سهیل از تو گرفت
جبریل گل تبسّم آورد از عرش
راهی غدیر شد خُم آورد از عرش
دل در صدف مهر علی، دل باشد
جان‌ها به ولایش متمایل باشد
تنها نه خلیل را مدد کرد بسی
شد هم‌نفس مسیح در هر نفسی
در آتشی از آب و عطش سوخت تنت را
در دشت رها کرد تن بی‌کفنت را
برخاست، که عزم و استواری این است
بنشست، که صبر و بردباری این است
از نو شکفت نرگس چشم‌انتظاری‌ام
گل کرد خارخار شب بی‌قراری‌ام
علی که بی گل رویش، جهان قوام نداشت
بدون پرتو او، روشنی دوام نداشت
