سرچشمۀ فیض، روح ربانی تو
دریای فتوت، دل طوفانی تو
به قرآنی که داری در میان سینه‌ات سوگند
که هرگز از تو و از خاندانت دل نخواهم کند
صبحی دگر می‌آید ای شب زنده‌داران
از قله‌های پر غبار روزگاران
رد می‌کنی شاید پس از زنگ دبستان
طفل کلاس اولی را از خیابان
کس چون تو طریق پاکبازی نگرفت
با زخم نشان سرفرازی نگرفت
خسته‌ام از راه، می‌پرسم خدایا پس کجاست؟
شهر... آن شهری که می گویند:«سُرَّمَن رَءا»ست
از شهر من تا شهر تو راهی دراز است
اما تو را می‌بیند آن چشمی که باز است
آرزوی کوه‌ها یک سجدۀ طولانی‌اش
آرزوی آسمان یک بوسه بر پیشانی‌اش
شوریده سری که شرح ایمان می‌کرد
هفتاد و دو فصلِ سرخ عنوان می‌کرد
عالم همه خاک کربلا بایدمان
پیوسته به لب، خدا خدا! بایدمان
