پس از چندین و چندین سال آمد پیکرش تازه
نگاهش از طراوت خیستر، بال و پرش تازه
بد نیست که از سکوت تنپوش کنی
غوغای زمانه را فراموش کنی
میرود بر لبۀ تیغ قدم بردارد
درد را یکتنه از دوش حرم بردارد
«بشنو از نی چون حکایت میکند»
شیعه را در خون روایت میکند
رُخش چه صبح ملیحی، لبش چه آب حیاتی
علی اکبر لیلاست بَه چه شاخه نباتی