او خسته‌ترین پرنده‌ها را
در گرمی ظهر سایه می‌داد
تا برویم ریشه‌ای چون تاک می‌خواهم که هست
نور می‌خواهم که هستی خاک می‌خواهم که هست
تا آسمانت را کمی در بر بگیرد
یک شهر باید عشق را از سر بگیرد
در شهر مرا غیر شما کار و کسی نیست
فریاد اگر هم بکشم دادرسی نیست
با داغ مادرش غم دختر شروع شد
او هرچه درد دید، از آن «در» شروع شد
نه جسارت نمی‌کنم اما
گاه من را خطاب کن بانو
خواست لختی شکسته بنویسد
به خودش گفت با چه ترکیبی
دور و بر خود می‌كشی مأنوس‌ها را
اِذن پریدن می‌دهی طاووس‌ها را
