توفان خون ز چشم جهان جوش می‌زند
بر چرخ، نخل ماتمیان دوش می‌زند!
لطفی که کرده است خجل بارها مرا
برده‌ست تا دیار گرفتارها مرا
دل آزاده با خدا باشد
ذکر، نسیان ماسوا باشد
خدایا به جاه خداوندی‌ات
که بخشی مقام رضامندی‌ات
خداوندا در این دیرینه منزل
دری نشناختم غیر از در دل
از رفتن دل نیست خبر اهل وفا را
آن کس که تو را دید نداند سر و پا را
می‌رسم خسته می‌رسم غمگین
گرد غربت نشسته بر دوشم
خدایا دلی ده حقیقت‌شناس
زبانی سزاوار حمد و سپاس
