اذان میافکند یکباره در صحرا طنینش را
و بالا میزند مردی دوباره آستینش را
بیا به خانه که امّید با تو برگردد
هزار مرتبه خورشید با تو برگردد
در آتشی از آب و عطش سوخت تنت را
در دشت رها کرد تن بیکفنت را
سلام ای بادها سرگشتهٔ زلف پریشانت
درود ای رودها در حسرت لبهای عطشانت
چون دید فراز نی سرش را خورشید
بر خاک تن مطهرّش را خورشید
اگرچه داد به راهِ خدای خود سر را
شکست حنجر او خنجر ستمگر را