خدا در شورِ بزمش، از عسل پر کرد جامت را
که شیرین‌تر کند در لحظه‌های تشنه کامت را
سرباز نه، این برادران سردارند
پس این شهدا هنوز لشکر دارند
«اَلا یا اَیها السّاقی اَدِر کأسا و ناوِلها»
که درد عشق را هرگز نمی‌‌فهمند عاقل‌ها
آهسته می‌آید صدا: انگشترم آنجاست!
این هم کمی از چفیه‌ام... بال و پرم آنجاست
دلم می‌خواست عطر یاس باشم
کنار قاسم و عباس باشم
مسیح، خوانده مرا، وقت امتحان من است
زمان، زمانِ رجزخوانی جوان من است
از دید ما هر چند مشتی استخوان هستید
خونید و در رگ‌های این دنیا روان هستید
غم با نگاه خیس تو معنا گرفته
یک موج از اشک تو را دریا گرفته
