از سمت مدینه خبر آورد نسیمی
تا مژده دهد آمده مولود عظیمی
ای عشق! کاری کن که درماندند درمانها
برگرد و برگردان حقیقت را به ایمانها
ای قوم به حج آمده در خویش نپایید
از خود بهدرآیید که مهمان خدایید
دل را به نور عشق صفا میدهد نماز
جان را به ياد دوست جلا میدهد نماز
بر سر درِ آسمانیِ این خانه
دیدم مَلَکی نشسته چون پروانه
بهار آمد بهار من نیامد
گل آمد گلعذار من نیامد
هر گاه که یاس خانه را میبویم
از شعر نشان مرقدت میجویم
آبی برای رفع عطش، در گلو نریخت
جان داد تشنهکام و به خاک آبرو نریخت
تا گل به نسیم راه در میآید
از خاک بوی گیاه در میآید