یک بار رسید و بار دیگر نرسید
پرواز چنین به بام باور نرسید
تو کیستی که ز دستت بهار میریزد
بهار در قدمت برگ و بار میریزد
اگرچه باغِ پر از لالۀ تو پرپر شد
زمین برای همیشه، شهیدپرور شد
آبی برای رفع عطش، در گلو نریخت
جان داد تشنهکام و به خاک آبرو نریخت
