کمر بر استقامت بسته زینب
که یک‌دم هم ز پا ننشسته زینب
شبیه ذره از خورشید می‌گیرم صفاتم را
و قطره‌قطره از حوض حرم آب حیاتم را
برای از تو سرودن، زبان ما بسته‌ست
که در برابر تو، شعر، دست و پا بسته‌ست
رو به زیبایی او چشم تماشاست بلند
سمت بخشندگی‌اش دست تمناست بلند
نوای کاروانت را شنیدم
دوباره سوی تو با سر دویدم
بر مزاری نشست و پیدا شد
حس پنهان مادر و فرزند
بیاور با خودت نور خدا را
تجلی‌های مصباح الهدی را
باز هم آب بهانه شد و یادت کردم
یادت افتادم و با گریه عبادت کردم
آبی برای رفع عطش، در گلو نریخت
جان داد تشنه‌کام و به خاک آبرو نریخت
چند روزی‌ست فقط ابر بهاری شب و روز
ابر گریانی و جز اشک نداری شب و روز
