قندیل و شمعدان و چراغان
آیینه و بلور و کبوتر
باید از فقدان گل خون‌جوش بود
در فراق یاس مشكی‌پوش بود
کوه آهسته گام برمی‌داشت
پیکر آفتاب بر دوشش
همهٔ حیثیت عالم و آدم با توست
در فرات نفسم گام بزن، دم با توست
جاده مانده‌ست و من و اين سر باقى مانده
رمقی نيست در اين پيکر باقى مانده
