غم از دیار غم‌زده عزم سفر نداشت
شد آسمان یتیم که دیگر قمر نداشت
کشتی باورمان نوح ندارد بی‌تو
زندگی نیز دگر روح ندارد بی‌تو
لطفی که کرده است خجل بارها مرا
برده‌ست تا دیار گرفتارها مرا
همهٔ حیثیت عالم و آدم با توست
در فرات نفسم گام بزن، دم با توست
یک روز به هیأت سحر می‌آید
با سوز دل و دیدهٔ تر می‌آید
آن روز کاظمین چو بازار شام شد
دنیا برای بار نهم بی‌امام شد
