روزی که عطش به جان گل‌ها افتاد
از جوش و خروش خویش، دریا افتاد
تو با آن خسته‌حالی برنگشتی
دگر از آن حوالی برنگشتی
دریا بدون ماه تلاطم نمی‌کند
تا نور توست، راه کسی گم نمی‌کند
قرآن که کلام وحده الا هوست
آرامش جان، شفای دل‌ها، در اوست
همهٔ حیثیت عالم و آدم با توست
در فرات نفسم گام بزن، دم با توست
