ای کاش فراغتی فراهم می‌شد
از وسعت دردهای تو کم می‌شد
هان این نفس شمرده را قطع کنید
آری سر دل‌سپرده را قطع کنید
در وسعت شب سپیده‌ای آه کشید
خورشید به خون تپیده‌ای آه کشید
صبحی گره از زمانه وا خواهد شد
راز شب تار، برملا خواهد شد
تفسیر او به دست قلم نامیسّر است
در شأن او غزل ننویسیم بهتر است
اگر خدا به زمین مدینه جان می‌داد
و یا به آن در و دیوارها دهان می‌داد
همهٔ حیثیت عالم و آدم با توست
در فرات نفسم گام بزن، دم با توست
