خاکیان را از فلک، امید آسایش خطاست
آسمان با این جلالت، گوی چوگان قضاست
چون آسمان کند کمر کینه استوار
کشتی نوح بشکند از موجۀ بحار
این آفتاب مشرقی بیکسوف را
ای ماه! سجده آر و بسوزان خسوف را
همهٔ حیثیت عالم و آدم با توست
در فرات نفسم گام بزن، دم با توست
