غریبِ در وطن، می‌سوخت آن شب
درون خویشتن، می‌سوخت آن شب
رها شد دست تو، امّا دل تو...
کنار ساحل دریا، دل تو...
ای آن‌که غمت وقف دلِ یاران شد
بر سینه نشست و از وفاداران شد
پیش چشمم تو را سر بریدند
دست‌هایم ولی بی‌رمق بود
بهار آسمان چارمینی
غریب امّا، امامت را نگینی
امام عشق را ماه منیری
وفاداران عالم را امیری
