کمر بر استقامت بسته زینب
که یک‌دم هم ز پا ننشسته زینب
نوزده سال مثل برق گذشت
نوزده سال از نیامدنت
نوای کاروانت را شنیدم
دوباره سوی تو با سر دویدم
بیا که آینۀ روزگار زنگاری‌ست
بیا که زخمِ‌زبان‌های دوستان، کاری‌ست
بیاور با خودت نور خدا را
تجلی‌های مصباح الهدی را
میان خاک سر از آسمان در آوردیم
چقدر قمری بی‌آشیان در آوردیم
این سواران کیستند انگار سر می‌آورند
از بیابانِ بلا، گویا خبر می‌آورند
حسین، کشتهٔ دیروز و رهبر روز است
قیام اوست که پیوسته نهضت‌آموز است
باز این چه شورش است، مگر محشر آمده
خورشید سر برهنه به صحرا در آمده
دنیاست چو قطره‌ای و دریا، زهرا
کی فرصت جلوه دارد اینجا زهرا؟
