ای کاش فراغتی فراهم می‌شد
از وسعت دردهای تو کم می‌شد
هان این نفس شمرده را قطع کنید
آری سر دل‌سپرده را قطع کنید
در وسعت شب سپیده‌ای آه کشید
خورشید به خون تپیده‌ای آه کشید
قد برافرازید! یک عالم شقاوت پیش روست
پرده بردارید! صد آیینه حیرت پیش روست
آن عاشقِ بزرگ چو پا در رکاب کرد
جز حق هرآن‌چه ماند به خاطر جواب کرد
ای در منای عشق خدا جان‌فدا حسین
در پیکر مبارزه خون خدا حسین
ای سفیر صبح! نور از لامکان آورده‌ای
بر حصار شب دمی آتشفشان آورده‌ای
صبحی گره از زمانه وا خواهد شد
راز شب تار، برملا خواهد شد
تفسیر او به دست قلم نامیسّر است
در شأن او غزل ننویسیم بهتر است
اگر خدا به زمین مدینه جان می‌داد
و یا به آن در و دیوارها دهان می‌داد
به میدان می‌برم از شوق سربازی، سر خود را
تو هم آماده کن ای عشق! کم‌کم خنجر خود را
