جعفر رسول‌زاده

جعفر رسول‌زاده متخلّص به «آشفته» سال ۱۳۳۱ در خانواده‌ای مذهبی در شهر کاشان متولد شد. از کودکی به شعر علاقه داشت و حضور در مجالس دینی باعث شد استعداد شاعری‌اش شکوفا شود. او از محضر اساتید شعر کاشان، قم و تهران کسب فیض کرد و مراحل ترقی را طی نمود. بعد از انقلاب سمت‌های مختلفی مانند ریاست کمیتۀ امداد و ریاست بخش جنگ در بنیاد شهید به او واگذارشد اما در کنار تمام این مشغله‌ها از کار فرهنگی و هنری خود غافل نبود. تألیف و جمع‌آوری بیش از ۱۵۰ اثر در حوزۀ شعر مذهبی بخشی از خدمات این شاعر پیش‌کسوت است. وی هم‌اکنون مسئول انجمن ادبی شعر مذهبی کاشان است. از آثار او می‌توان به «آیینۀ کوثر»، «گریه نوشتند»،‌ «یا لیتنا» و «سلسلۀ عشق» اشاره کرد.

جعفر رسول‌زاده

خبر داری که با این دل، دل عاشق چه‌ها کردی؟ میان بُهتِ اندوه فراوانت رها کردی

سبکبال بر موجی از مه، به قاف تماشا رسیدند به صبحِ تشرف به خورشید، به دیدار فردا رسیدند

کاش بیدار شوم، آمده باشی به خراسان بعدِ کرمان و بشاگرد و گلستان و لرستان

پیِ خورشید، شب تا صبح، در سوزِ مِه و باران به گریه تاختیم از غرب تا شرق ارسباران

دلا ز معرکه محنت و بلا مگریز چو گردباد به هم پیچ و چون صبا مگریز

فتح نزدیک است وقتی مرد میدان حمزه باشد خصم خاموش است وقتی شیر غرّان حمزه باشد

به نام خداوند جان و خرد کز این برتر اندیشه برنگذرد

نه از جرم و عقاب خود می‌ترسم نه از کمیِ ثواب خود می‌ترسم

این روزها میان شهیدان چه همهمه‌ست این انقلاب ادامۀ فریاد فاطمه‌ست

ای در تو عیان‌ها ونهان‌ها همه هیچ پندار یقین‌ها و گمان‌ها همه هیچ

سرت اگر چه در آن روز رفت بر سرِ نی نخورد دشمنت اما جُوِی ز گندم ری

مرا بنویس باران، تا ببارم یکی از داغداران... تا ببارم

خبر داری که با این دل، دل عاشق چه‌ها کردی؟
میان بُهتِ اندوه فراوانت رها کردی

سبکبال بر موجی از مه، به قاف تماشا رسیدند
به صبحِ تشرف به خورشید، به دیدار فردا رسیدند

کاش بیدار شوم، آمده باشی به خراسان
بعدِ کرمان و بشاگرد و گلستان و لرستان

پیِ خورشید، شب تا صبح، در سوزِ مِه و باران
به گریه تاختیم از غرب تا شرق ارسباران

دلا ز معرکه محنت و بلا مگریز
چو گردباد به هم پیچ و چون صبا مگریز

فتح نزدیک است وقتی مرد میدان حمزه باشد
خصم خاموش است وقتی شیر غرّان حمزه باشد

به نام خداوند جان و خرد
کز این برتر اندیشه برنگذرد

نه از جرم و عقاب خود می‌ترسم
نه از کمیِ ثواب خود می‌ترسم

این روزها میان شهیدان چه همهمه‌ست
این انقلاب ادامۀ فریاد فاطمه‌ست

ای در تو عیان‌ها ونهان‌ها همه هیچ
پندار یقین‌ها و گمان‌ها همه هیچ

سرت اگر چه در آن روز رفت بر سرِ نی
نخورد دشمنت اما جُوِی ز گندم ری

مرا بنویس باران، تا ببارم
یکی از داغداران... تا ببارم