چون غنچۀ گل، به خویش پیچید، علی
دامن ز سرای خاک، برچید علی
با کعبه وداع آخرین بود و حسین
چون اهل حرم، کعبه غمین بود و حسین
و آتش چنان سوخت بال و پرت را
که حتی ندیدیم خاکسترت را
این کیست به شوق یک نگاه آمده است
در خلوت شب به بزم آه آمده است
بر دامن او، گردِ مدارا ننشست
سقّا، نفسی ز کار خود وا ننشست
