چون غنچۀ گل، به خویش پیچید، علی
دامن ز سرای خاک، برچید علی
با کعبه وداع آخرین بود و حسین
چون اهل حرم، کعبه غمین بود و حسین
ای مشعل دانش از تو روشن
وی باغ صداقت از تو گلشن
گفتم به گل عارض تو کار ندارد؛
دیدم که حیایی شررِ نار ندارد
بر دامن او، گردِ مدارا ننشست
سقّا، نفسی ز کار خود وا ننشست
